 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Зьлегла воўнаю густою
Цемра ночы над зямлёю.
Цішыня. Цяплынь.
Скрозь прагалы хмар кашлатых
Зораць зоры, як дзяўчаты,
Зь цьмяных далячынь.
Лес стаіўся нерухома,
Нібы ловіць голас грому
З тых далёкіх хмар.
Дзесь гуляюць бліскавіцы,
Цемру гушкаюць зарніцы,
Родзяць слодыч мар.
І зямля заціхла нема,
У турбоце яе дрэма, –
Эх, каб дожджык ёй!
Нібы ў тон яе журботам
Пад застрэшкай, каля плота,
Пчол гамоніць рой,
Ды так ціха, ды так глуха!
У тым гудзе чуваць скруха
Ці то жаль зямлі.
Дзесь цвыркун бесьперастанку
Цягне сумную сьпяванку
У густым гальлі,
Ды ўстрывожана птушына
Па-над рэчкай у нізіне
Сьвісьне, бы ў кларнет.
Праплыве гук баязьліва
Па-над лугам, па-над нівай
У зьнямелы сьвет,
Ды зноў ціха-ціха стане.
Ночка ў чорным сарафане
Робіць свой абход,
Расчыніўшы аканіцы
Ясным зорам і зарніцам,
Люстру ціхіх вод...
Хмары ходзяць і зьнікаюць,
А зарніцы ўсё бліскаюць,
Аж трасецца цьма.
А зямля глядзіць гаротна
На бясплодныя палотны –
Не, дажджу няма!
1938
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2022. Беларусь, Менск.
|
|
|
